einderlijk een berichie

zo het heeft heel lang geduurd maar daar ben ik dan eindelijk eens! nou ja eigenlijk al voor de tweede keer maar dat leg ik later wel uit.

ok om maar even een verhaaltje te schrijven dan. jemig wat zal ik zeggen, ik ben hier nu al een behoorlijke tijd en heb zo ongelooflijk veel mee gemaakt dat het echt te veel is om allemaal te vertellen eigenlijk, en WAAR moet ik beginnen?!?!?!?

nou goed pa en ma bel ik zo nu en dan wel mee natuurlijk maar dat is te kort.

ah ik weet het al, waarom begin ik niet gewoon bij het begin, helemaal bij het begin.

nadat ik door een slurf ben gelopen staat een aardige altijd vriendelijk glimlachende stewardes mij op te wachten bij de ingang van het vliegtuig. ik laat mijn ticket zien en ik kom te weten dat ik op een stoel hoor 1 meter daar vandaan, stoel 51c vlak bij de nood uitgang dus maar aan het looppad, met nog 2 stoelen (51 a en b) tussen mij en de ramen in. ik zoek waar ik mijn bagage kwijt kan en zie boven mij mooie bagageboxen, ik tel af 53, 52, 50....shit niet nu al! ik loop terug naa de aardige altid vriendelijk glimlachende stewardes die druk bezig is met andere passagiers hun stoel te wijzen en vraag waar ik mijn bagage kwijt kan, vluchtig wijst ze een kant op en zegt: 'daar', ze wijst de kant op waar ik net box 53, 52 en 50 zag. 'ah dank u' zeg ik vriendelijk, 'daar wordt ik wijzer van domme teef' ging door mijn gedachten. ik besluit mijn bagage maar in box 53 te leggen waar nog meer dan genoeg ruimte is en ga op mijn stoel zitten waar ik nog even snel een broodje pindakaas naar binnen werk. lange tijd lopen passagiers langs mij heen naar hun krappen vliegtuigstoelen en blijven de 2 stoelen naast mij leeg. voorzichtig bekruipt een gevoel van hoop mij dat deze 2 misschien wel vrij blijven. een gevoel dat ik stevig had onderdrukt als ik wist wat me te wachten stond.
een zeer zwaar volgroeide dame kwam met veel tassen en haar ticket in haar hand door de slurf aangelopen, haar zeer veel minder volgroeide echtgenoot liep daar vlak achter met een norse blik en een gitaar koffer in zijn hand. de altijd vriendelijke stewardes melde aan het echt paar dat niet alle tassen mee konden en dat die voor het grote ruim waren. de norse blik van de zeer veel minder volgroeide echtgenoot was over gegaan in een geirriteerd frons.
'hehe als dat fijne gezeldschap maar niet naast me komt zitten', dacht ik lachend, de zeer zwaar volgroeide dame liet haar ticket aan de aardige altijd vriendelijk glimlachende stewardes zien. deze wees met de altijd vriendelijke glimlach naar de stoel naast mij....
op dat moment had ik die altijd vriendelijke glimlach met plezier van haar smoelwerk geramt.
de zeer zwaar volgroeide dame wurmde zich naast mij in haar stoel en de zeer veel minder volgroeide echtgenoot ging naast haar bij het raam zitten. ik ging een klein beetje naar rechts hangen terwijl ik voorzichtig wat ruimte voor mijn longen zocht.
naarmate het vliegtuig voller liep kwam ik tot het besef dat ik vrijwel de enige bakra aan boord was. bakra is surinaams voor blanke, een woord waarvan ik snel door zou krijgen wat het betekende.
de nooddeur sloot en de geirriteerde frons van de zeer veel minder volgroeide echtgenoot vertrok tot diep geergerde grimmas. de nooddeur laat bijzonder weinig ruimte over voor de knieen van de persoon op stoel 51a, laat staan voor de rest van de benen.
zo, dat wordt een gezellig ritje
ruim een half uur later dan gepland begon de boeing 747 van Surinam Airways in beweging te komen en de spanning liep hoog op (nou goed dat was misschien meer in mijn eigen belevingswereld want de rest keek enigszins verveeld.....)
na dat het vliegtuig een lange tijd over schiphol had getaxied ging hij op de remmen en zetten de motoren aan tot een flinke herrie. de remmen gingen los en de grote versnelling kon ik in m'n maag voelen. het vliegtuig schudt hevig en gaat steeds sneller, nog sneller en in eens houdt het geschud op, de grond zie ik onder me wegvallen en opeens kijk ik boven amsterdam uit. DAMN wat is dat ook vet zeg!
het vliegtuig zwengt naar links en zet koers naar zee, ik zie haarlem onder me doorschieten en daar komt het strand. vol met hangende en spelende mensen op deze hete zomerdag. HEY! die heeft inkijk zeg, wat een tieten. mijn god!, denk ik bij mezelf, en ik maak achter in mijn hoofd een aantekening dat ik weer naar bloemendaal volgende zomer als ik weer in nl ben.
achter me verdwijnt de kust en het vliegtuig klinkt langzaam maar zeker door naar 10 km hoogte. de spanning neemt langzaam af en als ik om me heen kijk maakt mijn euforie weer rustig plaats voor de realiteit, de beloofde gezellige vlucht. ik besluit dat het maar beter is om in mijn stoel te gaan zitten (nogsteeds scheef door het ruimte gebrek) en maar voor me uit te gaan staren. (mijn telefoon/mp3 speler mag ik niet aan hebben dus gelukkig biedt dat ook geen afleiding, things are getting better)
na verloop van ongeveer een uur komt dezelfde aardige altijd vriendelijk glimlachende stewardess langs die ik kort daar voor nog in mijn gedachten had gemarteld en verminkt. ze kijkt me met haar altijd vriendelijk glimlach aan en bied me een zakje zoute pinda's en wat drinken aan. wat een genot, eindelijk wat afleiding en het was nog eten ook! bedenkelijk bestudeer ik het zakje pinda's en kom tot de conclussie dat het eigenlijk wel heel erg klein is. voorzichtig maak ik het zakje open, bang om ook maar 1 pinda te verliezen en zie in 1 oog opslag welgeteld 12 pinda's. ik haal mijn schouders op en mompel: 'tis beter dan nix'. zo langzaam mogelijk deel ik de pinda's in tweeen zodat ik nu 24 stukjes heb, elke gelegenheid aangrijpend om tijd te rekken.
ik pak een stukje en knabbel muisachtig op. HA! WEER EEN SECONDE VERDER!
trots dat ik het eten van 12 pinda's heb kunnen rekken tot 5 minuten eetwerk kijk ik triomfantelijk om me heen: doe me DAT maar eens na! en iedereen werpt zich onderdanig aan mijn voeten, en roepen me uit tot heilige blanke waarna ze een tot een vreugdelied overgaan.
opeens hoor ik een vriendelijke stem naast me en ik doe m'n ogen open. ik kijk om me heen en iedereen zit verveeld voor zich uit te staren, hier en daar zie ik wat mensen die een beleefd gesprek met elkaar hebben aan geknoopt, het beeld was niet veranderd met een uur geleden.
neerslachtig gooi ik het minizakje met de afbeelding van twee pinda's erop in de vuinisbak naast mij.
weer hoor ik die vriendelijke stem en ik besef nu dat het van links komt. ik draai mijn hoofd en ik zie twee hele vriendelijke gezichten naar me kijken. weer hoor ik een vriendelijke stem maar nu is het een andere en ik zie de mond van de man 2 stoelen verderop bewegen.
dat is toch diezelfde man die keek alsof ie al 2 maanden niet meer gepoept had? en dat is zijn zeer zwaar volgroeide vrouw vlak naast me...nee het kan niet misschien
op dat moment besef ik dat deze twee mensen al een tijdje tegen me aan het praten waren en ik daar geen moer van heb verstaan. ik knik maar vriendelijk en ik kijk maar weer voor me.
wat doe ik?!?!
ik draai me weer naar ze toe en we wisselen wat vriendelijke woorden uit waarna we we maar weer voor ons uit kijken, nu naar een tv die aan staat.
weer een uur later wordt gevraagd of we kip of vis bij ons eten willen.
niet zeker van wat ze hier precies onder vis verstaan besluit ik maar de veilige weg te nemen en voor kip te gaan. kip is overal hetzelfde......toch?
een kwartiertje later krijgen we een paar bakjes met rijst, vlees en wat groente en zodra ik begin met eten weet ik dat ik de goede keus heb gemaakt. wie zegt dat vliegtuig eten niet lekker is?!
tijdens het eten proberen de meneer die eerst zo chagrijnig keek maar nu heel vriendelijk kijkt, zijn zeer zwaar volgroeide echtgenote (die ondertussen van plaats gewisseld zijn) en ik voorzichtig en beleefd weer een gesprek op gang te brengen. na een paar minuten begint het gesprek los te komen en kom ik er achter dat dit misschien wel de vriendelijkste mensen van de hele surinaamse gemeenschap zouden kunnen zijn!
na ongeveer 7 uur vliegen heeft de vriendelijke dame door dat ik eigenlijk wel graag naar buiten wil kijken en ze vraagt me of ik bij het raam wil zitten.
ja en dan m'n benen niet kwijt kunnen zeker? antwoord ik. geschrokken pijlt de vrouw me of ik nou een grapje maak of niet en na dat ik 3 seconden streng heb gekeken vond ik dat het nu wel weer langgenoeg had geduurd dus liet ik een glimlach zien en bedankte ik haar dat ik bij het raam mocht zitten. nadat al zo ongelooflijk veel water onder me door was geschoten vond ik het heerlijk om toch nog een uur naar de oceaan te kijken. na een lange tijd zie ik ineens het water snel bruin worden en ik kijk verbaast wat er aan de hand is. ik kijk goed door het raampje en na een korte tijd zie ik het water overgaan in bomen, HEEEEL VEEEEL bomen.
in eens trekt de diepe jungle onder me door en ik kijk gefascineerd naar beneden.
net alsof je over een hoop broccoli vliegt zeg ik bij mezelf. ontzag voel ik meteen als ik de uitgestrektheid van het oerwoud onder me zie: daar wil je niet graag vast komen te zitten.
en ineens zie ik een kleine open plek van ongeveer 25 bij 25 met een klein huisje in het midden, zomaar ECHT in the middle of nowhere!!
het dichte regenwoud komt steeds dichterbij naarmate het vliegtuig daalt als we er vlak boven hangen houdt het ineens op en tien seconden later voel ik een schok door het vliegtuig gaan en zie ik een reep asfalt onder me doorschieten.
aangezien ik had verwacht op een vliegveld vergelijkbaar met schiphol aan te komen was dit een enorme verrassing. dit vliegveld was in feite niet meer dan een lap asfalt met een radarhuisje, een incheck/douane en een hangar gebouwtje ernaast. midden op het asfalt, naast de hangaar komt het vliegtuig tot stilstand en 4 ladderauto's nemen hun positie in bij de romp van het vliegveld. met mijn bagage in mijn hand sta ik klaar om suriname te betredende deur gaat open en ik stap naar buiten. een klap in mijn gezicht is het eerste wat ik voel. de temperatuur is iets lager dan dat het in nederland was, 31 graden, maar de luchtvochtigheid is ZO hoog hiero. zware lucht stroomt mijn longen in en ik ga de autotrap af. beneden groet ik de heer en mevrouw met wie ik zo'n leuke reis heb gehad, en na een foto gemaakt te hebben wandel ik richtig douane. ik bel kort mijn ouders om te melden dat ik er ben en na een kwartier in de rij te hebben gestaan ben ik dan eindelijk officieel in suriname.
ik pak mijn grote bagage uit de check in en stap naar buiten waar, naar mij verteld is, een taxi op me zou staan wachten. en taxi's stonder er, als roofdieren sprongen ze op me af maar ik was op zoek naar een bordje met: Marius of Diakonessenhuis.
niets.....
FUCK! denk ik bij mezelf en na telefonische hulp van mijn ouders en het diakonessenhuis loop ik naar een taxibus (die dus VELE malen goedkoper was dan de roofdieren die zich eerst op mij hadden gestort) waar ik mi jn spullen in zet en daarna plaats neem op een stoel.
tot mijn verbazing zitten daar 2 medestudenten in en komt er een surinaams/nederlandse journalist naast me zitten.
na kennis te hebben gemaakt met mijn medestudenten die ik nog nooit had gezien begon de tocht van het vliegveld naar paramaribo

(sorry dat ik ondertussen beknopt aan het typen ben maar ik ben het ondertussen ook zat dus ik wil snel met dit verhaaltje klaar zijn hahaha)

de donkere journalist stelt zich voor als clark en begint een gesprek.
na een tijdje hebben we het over stappen en plaatst hij de opmerking: nou als je de weg naar je huis niet weet mag je wel bij mij slapen hoor! dikke knipoog erachteraan.
NEE! denk ik, niet hier ook al! wat ik heb ik toch verkeerd gedaan?!
met een ongemakkelijke lach breng ik het er vanaf en ik schuif wat dichter naar het raam toe........

to be continued